Het pad der goden, il Sentiero degli Dei aan de Amalfikust.
Het pad der goden. Il Sentiero degli Dei.
Wie ooit heeft gelogeerd aan de Amalfikust, of zoals ik het geluk heeft er vlakbij te wonen – heeft er ongetwijfeld wel eens van gehoord: het Pad der Goden. Alleen de naam al belooft veel goeds, spectaculair veel moois. Maar gek genoeg ken ik tal van Italianen, een vriendin die al jaren in Positano woont, een Napolitaan die zijn hele leven al verknocht is aan de streek. Liefhebbers van het eerste uur, die al jaren met het voornemen rondlopen maar dit beroemde pad nog nooit daadwerkelijk hebben gelopen.
Hoe het ook zij, ik nam me een paar jaar geleden voor dit pad te gaan lopen en probeerde alvast antwoord te vinden op een paar basisvragen: Bijvoorbeeld: waar precies loopt en begint dit pad, hoe lang duurt het, hoe moet je je voorbereiden. Eenvoudige vragen. waar eigenlijk geen duidelijk antwoord op te vinden is, zelfs niet op internet. De lengte varieerde bijvoorbeeld van een paar uur tot een gehele dag!
Intussen, een paar wandelingen verder weet ik intussen al een stuk meer. Zo zijn de bordjes langs de doorgaande weg van Positano naar Amalfi zeer misleidend: een pijl omhoog met het bijschrift Sentiero degli Dei! Ik heb het gelukkig nooit geprobeerd maar ik denk dat er ruim duizend traptreden omhoog leiden alvorens je een eerste stap op het pad hebt gezet. En hoe lang duurt het pad eigenlijk? Wel dat hangt allereerst af van hoezeer je je laat afleiden van de schoonheid van de omgeving, hoe vroeg je begint te lopen en hoe ver je wilt komen. Maar de laatste keer heb ik het pad zelfs op één dag op en neer gelopen! En dan te bedenken dat ik graag loop maar eigenlijk helemaal niet sportief ben …
Wat je nodig hebt? Goede, dichte wandelschoenen of lekker zittende sneakers. Een fles water en iets te eten voor onderweg. Want gelukkig is er geen enkel cafeetje of barretje onderweg, alleen aan het begin en eindpunt zitten een barretje en een slimme boer die je verwennen met een heerlijk glas vers geperst sinaasappelsap met uitzicht. Het pad zelf leidt door ongerepte natuur, op een paar gevaarlijke punten voorzien hekwerk, maar verder een oud ezelpad dat van oudsher de enige verbinding was tussen twee hoog gelegen dorpjes: Nocelle en Bomerano.
Er zijn dus twee beginpunten van de route en bij beide is een parkeerplaats gemaakt. Daarnaast rijdt een een busdienst van Positano naar Nocelle zodat je ook met het openbaar vervoer tot het begin- of zo je wilt, het eindpunt kan komen. En een tweede pendelbus van Bomerano naar de kust. Ikzelf ben tot nu toe altijd met de auto gegaan en dan ben je min of meer verplicht om ofwel het pad tot bijvoorbeeld de helft te lopen, bijvoorbeeld het punt waarom je een rotsblok uitzoekt om te lunchen om vervolgens terug te lopen. Ofwel, zoals ik de laatste keer heb gedaan – het pad helemaal uit te lopen en dan weer om te keren om te eindigen waar je auto geparkeerd staat. Wat dat aan gaat is er veel voor te zeggen om een pick-up service in te huren en zonder auto te gaan. Maar dat doe je dus niet als je er woont 😉
Het pad zelf. Wat zal ik zeggen. Geen woord overdreven. Een genot om te lopen. Met genoeg stukken van het traject onder de bomen, zodat je ook hartje zomer, genoeg stukken in de schaduw kan lopen. Een pad dat ikzelf alleen maar in het voor- en najaar loop omdat de weg ernaartoe dan tenminste rustig is. En dan nog, de weg vanaf de kust omhoog is er één waarbij je hoopt vooral geen tegenliggers tegen te komen! Een steile, bochtige weg omhoog, onderweg het plaatsje Montepertusa passerend en eindigend net voor Nocelle op de parkeerplaats.
Nocelle zelf is een klein gehuchtje, tegen de bergen opgebouwd, geplakt. Alleen voor voetgangers toegankelijk. Dus stel je voor dat je hier woont: dan heb je een goddelijk uitzicht maar zal je alles te voet naar huis toe moeten dragen. Er is trouwens een kleine buurtsuper en dus het al eerder genoemde barretje. In de zomer is er zelfs een restaurant, maar dat heb ik dus alleen maar gezien en vooralsnog niet uitgeprobeerd. Wanneer je dit punt als begin kiest loop je heen in de zon, oostwaarts en terug westwaarts, met vol zicht op de ondergaande zon. Wat mij betreft absoluut de mooiste optie.
Het pad zelf, dat een aantal afsplitsingen kent naar uitzichtpunten, een oud klooster, een half verlaten boerderij, gaat door vrijwel onbewoond gebied. Een enkele wijngaard verraad de nabijheid van een boeren bedrijf. En dan, onverwacht kom je een stel varkens tegen! Hele vriendelijke maar brutale varkentjes die niet voor je opzij gaan als je je in hun weg bevindt. Terecht, want jij bent op wandel-bezoek, zij wonen er! Waar dan, vroeg ik me af. Tot ik iets verderop, gezeten op een rots, met achter mij, hogerop een verlaten boerderij, een fluitje hoorde! Een een naam die voortdurend geroepen werd. Waarop ik tot mijn verbazing de varkentjes over de rotsen aan zag komen hobbelen, op weg naar hun verder die ze met zijn geroep het varkenskot in lokte. Waarmee de boerderij dus semi-verlaten bleek.
Verder zijn er katten die je tegen kan komen. Aan de wandel vanuit de twee dorpjes die aan het beginpunt liggen. En kuddes geitjes die in de bomen klimmen en vrolijk tegen de bergen op huppelen. En af en toe een medewandelaar. Italianen plus wandelaars die uit alle uithoeken van de wereld komen. Allen aangetrokken tot dit geweldige pad dat zijn naam meer alle eer aandoet. Als het gezegde waar is, dat de Amalfikust een geschenk van de goden aan de mens is, dan is dit hun wandelroute. En wát voor een route!
